“Door Zelfzorg aan Zee is er mentaal en lichamelijk zoveel rust gekomen”

Onderstaand de ervaringen van Naomi*met het volgen van het ZelfzorgaanZee programma. Opgetekend door Philip van de Poel. Hij is journalist en Senior Content Editor bij de Dutch Health Hub.

*echte naam bij ons bekend.

Naomi (31), student, chronische pijnklachten “Ik heb in 2010 een schouderblessure opgelopen. Ik vermoed dat het is gebeurd met bankdrukken. Ik fitnesste zes keer per week minimaal tweeënhalf uur per dag. De huisarts dacht in eerste instantie aan een scheur in de biceps. Ik dacht: waar heb je het over? Het is mijn schouder! Toen was het: het zal wel een slijmbeursontsteking zijn. Daar staat tweeënhalf jaar voor. Kom dan maar terug, zeiden de artsen. Dat heb ik gedaan. In het ziekenhuis kwam er in eerste instantie opnieuw niks uit. Het is dat ik zelf voor een second opinion naar de Bergmann kliniek ben gegaan… Daar bleek ik een scheur in mijn schouderkapsel te hebben. Na de operatie had ik veel pijn. Daar kreeg ik oxycodon voor.

Toen ik aan die troep raakte, stortte alles in. Mijn rechtenstudie en het werk in de sportschool gingen niet meer. Ik heb acht jaar gebruikt. Door de jaren heen heb ik vaak aangekaart dat ik er vanaf wilde. Mijn wereld werd steeds kleiner. Ik kon de hele dag slapen. Alles ging langs me heen. Ik kwam altijd te laat. Ik verzaakte relaties. Zelfs een simpel appje terugsturen was al te veel. En ondanks de oxycodon had ik nog steeds pijn.

Maar de anesthesiologen zeiden: je kan beter oxycodon slikken, dan met zoveel pijn leven. Destijds speelde discussie rond oxycodon nog niet zo. Op een gegeven moment heeft de Brijder stichting bij het ziekenhuis aangeklopt. Als instelling voor verslavingszorg zagen ze het probleem steeds groter worden. Daarom gingen ze elke maand patiënten bespreken met de specialisten in het ziekenhuis. Zodoende ben ik met de verslavingszorg in contact gekomen.

Ik slikte honderd milligram per dag, wat volgens Brijder echt heel erg veel was. Het heeft me negen weken gekost om van die zooi af te komen. Dat is nu een jaar geleden. Ik wilde dat heel graag vóór mijn dertigste. Dan heb ik nog tijd en ruimte om een leven op te bouwen, dacht ik.

Om te revalideren kwam ik bij Lijf & Visie terecht, maar de zorgverzekeraar vond me niet passen. Doordat de behandeling daar werd afgekeurd, kwam er een kans om te starten met surftherapie. Mijn interesse was gelijk gewekt, want ik ben sowieso heel sportief aangelegd en ik heb altijd al willen surfen. Ik wilde eindelijk ook weleens uit al die klinische ruimtes wegraken. Ik heb tien jaar lang fysiotherapeuten, chiropractors en manueel therapeuten gezien. Zeker na die oxycodon was ik helemaal klaar met de medische molen. Het fijne aan Zelfzorg aan Zee is dat je spelenderwjjs sterker wordt. Je bent eigenlijk keihard bezig, maar dat heb je helemaal niet in de gaten. Daarom werkt het ook zo goed. In het begin was mijn schouder uiteraard nog een zwak punt, maar ik merk dat die net als de rest van mijn lichaam snel sterker is geworden.

Gemiddeld scoor ik de pijn nu een vijf. Voorheen was dat vaak een negen. Het zit er nog wel, maar vergeleken met eerst is het verwaarloosbaar. Nadat ik van de oxycodon af was, heb ik nog lang last gehad van extreme spierspanning in mijn rug, schouders en nek. Die ervaar ik nog wel, maar niet meer constant.

Door Zelfzorg aan Zee is er mentaal en lichamelijk zoveel rust gekomen. Ik zat voorheen altijd erg in mijn hoofd. Ik merk dat ik meer los kan laten. Ik ben me ook bewuster geworden van mijn gedrag. Toen ik net van de oxcycodon af was, had ik het gevoel dat ik acht jaar moest inhalen. Door het surfen en in contact zijn met de zee heb ik ook daarin veel meer rust daarin gekregen. Ik haal veel inspiratie uit het verhaal van therapeut Carlien. Zij komt zelf ook van ver. Toen dacht ik: als dit jouw werk kan zijn, dan heb je het goed voor elkaar. Ik hoop iets soortgelijks te gaan doen en eventueel verder te groeien met een opleiding psychologie of gedragswetenschappen.

De reguliere zorg mag meer aannemen van de patiënt zelf. Waar Zelfzorg aan Zee voor staat is zelf de regie pakken over je behandeling. Dat is goed, want je kent je eigen lichaam het best. Hoe kan een ander voor jou bepalen wat je wel of niet moet doen? Ik wist destijds dat er iets echt niet goed was met mijn schouder, maar dat werd afgedaan als een slijmbeursontsteking. Dat heeft me sowieso een vertraging opgeleverd van drie jaar, maar erger nog was de hele nasleep. Daarin verloor ik de regie over mijn eigen gezondheid, over mijn eigen pad en -omdat ik in een uitkering terecht kwam- over mijn financiën. Op een gegeven moment heb je nergens meer controle over. Dat is heel eng.”