“Mijn leven is honderdtachtig graden gedraaid"

Onderstaand de ervaringen van Jos*met het volgen van het Zelfzorgaanzee programma. Opgetekend door Philip van de Poel. Hij is journalist en Senior Content Editor bij de Dutch Health Hub.

*echte naam bij ons bekend.

Jos (30), hovenier, niet-aangeboren hersenletsel (NAH) “Ik heb drie jaar geleden een hersenbloeding gehad. Ik raakte daardoor halfzijdig verlamd. Niet alleen míjn leven, maar ook dat van mijn vrouw stond op zijn kop. Het is niet normaal om op je 28e een hersenbloeding te krijgen. Tijdens de revalidatie kwamen ze er achter dat ik een vaatafwijking heb en dat die de oorzaak was van de bloeding. Uiteindelijk heb ik twee maanden gerevalideerd in Heliomare. In het begin maak je enorme stappen. Ik leerde weer lopen. Ik kon alweer goed praten. Maar ik merkte wel dat ik veel pijn had. Ook de vermoeidheid was toen enorm.

Toen mijn revalidatietraject was afgerond zat ik in één keer midden in coronatijd thuis. Ik was hovenier. Ik klom in bomen om ze te rooien, daar was ik in gespecialiseerd. Nu had ik plotseling niks om handen. Ik had veel moeite om dingen te ondernemen, zoals naar buiten gaan of bij mensen langs. Alles was te veel, zelfs een klein stukje lopen. Ik kon slecht tegen licht en was enorm snel overprikkeld. Daar kreeg ik weer onwijs veel klachten van.

We hebben nog wel een hond aangeschaft. Om een maatje te hebben en een reden om de deur uit te gaan. Daar zat ook een sociaal aspect aan, want je komt buiten in contact met andere mensen. Maar ja, je gaat niet de hele dag met die hond lopen. Dus er was sociaal en fysiek stilstand in mijn leven.

De tip om naar Zelfzorg aan Zee te gaan kwam van een oud-studiegenootje van mijn vrouw. Zij surft en als logopedist kent ze Zelfzorg aan Zee. Ik vond het aanvankelijk heel spannend. Ik was niet meer gewend om de deur uit te gaan. En surfen had ik ook nog nooit gedaan, dus ik vond het een hele grote stap. Maar ik werd langzaam enthousiast door de verhalen van dat studiegenootje van mijn vrouw. Bovendien vond mijn vrouw het noodzakelijk. Dat snap ik. Ik zat alleen maar op de bank, liep met de hond en dat was het wel zo’n beetje.

Toen het programma begon was dat best pittig. Maar vanaf de eerste keer dat ik in het water lag vond ik het bewegen en buiten zijn heel fijn. En ik was voor het eerst weer zelfstandig ergens heen. Ik kwam vanuit niets en dan wekelijks twee dagen de deur uit, zelf autorijden en surfen. Een hele verandering, maar wel positief. Mijn leven is honderdtachtig graden gedraaid. Qua energie, maar vooral mijn denken en mijn mindset zijn anders. Ik was altijd een beetje zeurderig. Ik vond alles te veel. Nu merk ik dat ik meer aankan dan ik voorheen dacht; van twee jaar stilzitten en niets doen naar twee keer in de week in de zee liggen in weer en wind. Mensen dicht bij me weten hoe ik de afgelopen drie jaar was. Die merken dat ik veel energieker ben en gewoon leuker om bij in de buurt te zijn.

Mensen moeten niet denken dat het een lolletje is. Het is echt therapie. Je gaat er heen omdat je iets mankeert en beter wilt worden. Maar omdat je zo actief bezig bent, voelt het heel vrij. Wat het ook anders maakt: reguliere revalidatie is voor iedereen hetzelfde, het is geen individuele zorg. Zelfzorg aan Zee wel.

Ik zie mezelf nog niet werken. Ik ervaar nog steeds vaak pijn. Maar ik heb nu geleerd me daar aan over te geven. Dat heeft denk ik wel een connectie met in de zee zijn. In zee moet je het allemaal over je heen laten komen. En het surfen zelf doet ook wat met je. Je bent vrij in het water. Je hebt er geen grip op.

Ik heb er sowieso een onwijs leuke hobby aan over gehouden. Ik weet nu in ieder geval dat ik graag beweeg. En dat het water wat met me doet. Als ik een waas in mijn hoofd voel, mistig zie en of druk op mijn hoofd ervaar, dan ga ik naar zee. Zodra ik in de zee stap klaar ik helemaal op. Gelukkig woon ik dicht bij de zee. Dus het is mogelijk voor mij om te blijven surfen en daar misschien ooit iets mee te gaan doen. Voor mij is het honderd procent zeker een blijver. Ik heb anderhalve week geleden mijn eigen surfboard gekocht. Op Tenerife. Ik wil mijn vriendin ook leren surfen. Waar kan dat beter dan daar?”